Περιλαμβάνει βιβλιογραφικές παραπομπές (σ. [653]-727) και ευρετήρια.

Πρόλογος -- Εισαγωγή Αντικείμενο, μέθοδος και έννοιες: Λογοτεχνία και ζωγραφική, διαλογική προοπτική και (ανα)παράσταση. Ι. Το αντικείμενο και οι μεθοδολογικές προϋποθέσεις (κατευθύνσεις και αρχές). Το αντικείμενο. Οι μεθοδολογικές προϋποθέσεις: κατευθύνσεις και αρχές. ΙΙ. Η έννοια της διακαλλιτεχνικής (ανα)παράστασης. III. Το πεδίο καλλιτεχνικής μορφοποίησης για τη σύγκλιση και σύναψη λογοτεχνίας και ζωγραφικής: αναφερόμενα και διεργασίες. Τα αναφερόμενα: ο Χρόνος. Οι διεργασίες (έννοιες /όροι, τρόποι, αποτελέσματα) – Κεφάλαιο Ι Το παράδειγμα της ομοιότητας: Τάδε μετά τάδε: Η αρχαϊκή αντίληψη και η πλατωνική αντιπαράθεση ως θεμελίωση της μιμητικής (ανα)παράστασης. 1.1. Το αρχαϊκό παράδειγμα της ομοιότητας. 1.2. Το νήμα συνέχειας του παραδείγματος της ομοιότητας στην κλασική εποχή και οι νέες κατακτήσεις της καλλιτεχνικής μίμησης στην ποίηση και τη ζωγραφική. 1.3. Η πλατωνική θεμελίωση του παραδείγματος της μίμησης. 1.3.1. Η εξίσωση πρακτικών λόγου και "ζωγραφημάτων" και η έννοια της καλλιτεχνικά μορφοποιημένης εικόνας: απόντα μεγέθη ως αφ' εαυτών παρόντα. 1.3.2. Η κανονικοποίηση της μιμητικής εικόνας – Κεφάλαιο II: Το παράδειγμα της μίμησης: Τάδε διά τάδε: Η αριστοτελική εμβάθυνση στη μιμητική (ανα)παράσταση και η (μετακλασική, αναγεννησιακή, νεοκλασική) συνέχεια. 2.1. Το παράδειγμα της μίμησης στο Περί Ποιητικής και η αριστοτελική εμβάθυνση. 2.1.1. Η πλαισίωση: οι προθέσεις του δημιουργού, οι μορφές και τα προσληπτικά αποτελέσματα στην καλλιτεχνική μορφοποίηση. 2.1.2. Η ποιητική και ζωγραφική μορφοποίηση: η συμμετρία και η ενότητα των μερών του απαρτισμένου όλου. 2.1.3. Η καθολικού χαρακτήρα απόβλεψη της καλλιτεχνικής μορφοποίησης. 2.1.4. Η κατά λογική και γνωστική φορά διόρθωση των αναφερόμενων του Χρόνου. 2.2. Οι δεσπόζοντες δίαυλοι για την κατά μίμηση συναρμογή λόγου και εικόνας στον μετακλασικό αισθητικό στοχασμό (ut pictura poesis, ύψος, νοητό κάλλος) και οι συναρτήσεις του είδους της Εκφράσεως. 2.3. Η αναγεννησιακή και νεοκλασική συνέχεια του παραδείγματος της μίμησης στο πεδίο σύγκλισης και σύναψης λόγου και εικόνας. 2.3.1. Η αναγεννησιακή θεμελίωση της προοπτικής και της αφήγησης/ιστορίας στη ζωγραφική. 2.3.2. Ανάμεσα στην αφήγηση/ιστορία της ζωγραφικής, την αληθοφάνεια και τη συγκινησιακή ανταπόκριση του αποδέκτη: εικόνα και λόγος στα νεοκλασικά αισθητικά συμφραζόμενα. 2.3.3. Ο εικονικός χαρακτήρας της ποίησης (φυσικά - τεχνητά σημεία και ιερογλυφικά) απέναντι στη διάκριση τεχνών χώρου και χρόνου: η μετάθεση του ομόλογου νεοκλασικού αισθητικού στοχασμού – Κεφάλαιο ΙΙΙ: Το παράδειγμα του απόλυτου: Τάδε μετά/διά τάδε: Η Ρομαντική διεύρυνση της (ανα)παράστασης. 3.1. Το καντιανό εννοιολογικό πρίσμα. 3.2. Η εξισορροπητική συγκρότηση της μορφοποίησης μεγεθών και η συναρμογή των καλλιτεχνικών ιδιωμάτων. 3.3. Ο ορίζοντας του απόλυτου και το συνολικό έργο Τέχνης – Κεφάλαιο IV: Το παράδειγμα της παροντικότητας τάδε: Η Μοντέρνα έκρηξη της (ανα)παράστασης. 4.1. Το παράδειγμα της παροντικότητας και η αφετηρία της στην Ανθρώπινη κωμωδία του H. de Balzac. 4.2. Το Άγνωστο αριστούργημα: η στροβιλώδης, ενεστωτική σύγκλιση και σύναψη λογοτεχνίας και ζωγραφικής. 4.3. Οι ανταποκρίσεις στο Άγνωστο αριστούργημα και το πέρασμα στον P. Cezanne – Παράρτημα εικόνων – Επίμετρο: Το παράδειγμα του Απόλυτου. Το παράδειγμα της Παροντικότητας – Βιβλιογραφία: Έργα και πηγές. Μελέτες – Ευρετήρια: Ονομάτων και τίτλων. Εννοιών και όρων