Στις προσπάθειες που έχει κάνει η κριτική να προσδιορίσει επακριβώς το μοντερνιστικό στοιχείο της πεζογραφίας της γενιάς του '30 έρχεται να προστεθεί αυτό το βιβλίο, στρέφοντας την προσοχή σε μια περιοχή που δεν έχει ερευνηθεί έως σήμερα: στο πεδίο της συνάντησης ορισμένων πεζογραφημάτων αυτής της γενιάς με την ημερολογιακή μυθοπλασία του Andre Gide. Η κύρια θέση του είναι ότι το έργο του Gide, γονιμοποιώντας τις νεοτερικές αναζητήσεις της μεσοπολεμικής πεζογραφίας μας, ενθαρρύνει σε ορισμένους από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς αυτής της εποχής την καλλιέργεια της αυτοαναφορικότητας, με την απεικόνιση, μέσα στο ίδιο το μυθιστόρημα, της διαδικασίας της δημιουργίας του. Παράλληλα, το βιβλίο επιχειρεί μιαν ιστορική εξέταση της ελληνικής ημερολογιακής μυθοπλασίας, ανασύροντας στην επιφάνεια ένα λανθάνον έως σήμερα λογοτεχνικό μας είδος.