Includes summary in Greek language (p. 33).

Includes bibliographical references.

Το τέλος της Κλασικής περιόδου σημείωσε μια καμπή στην ιστορία της Παλαίπαφου. Από την Αρχαϊκή περίοδο η πόλη επεκτάθηκε σημαντικά, κυρίως προς τα δυτικά. Από το τέλος του 4ου αιώνα π. Χ., όμως, οι ανατολικές περιοχές κατοίκησης και εργαστηρίων (οι τοποθεσίες Καμίνια, Ασπρογή, Ευρετή, Αρκάλου) φαίνεται πως έχουν κυριολεκτικά εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους τους. Την ίδια ώρα οι οχυρώσεις δεν έτυχαν επιδιόρθωσης και δε διατηρήθηκαν μετά το 300 π.Χ. Επιπλέον, οι χώροι ταφής μετακινήθηκαν: οι Ελληνιστικοί (και Ρωμαϊκοί) τάφοι και κοιμητήρια βρίσκονται, εκτός από μερικά παραδείγματα, δυτικά και νοτιοδυτικά της πόλης. Με αυτόν τον τρόπο, η κατοικήσιμη περιοχή της Παλαίπαφου συρρικνώθηκε σημαντικά την ίδια ώρα η κατεύθυνση της αστικής δραστηριότητας αντιστάφηκε. Αυτές οι δραστικές αλλαγές συνδέονταν χωρίς αμφιβολία με την ίδρυση της πόλης λιμανιού της Νέας Πάφου από τον τελευταίο βασιλιά της Πάφου, Νικοκλή γιό του Τίμαρχου, γύρω στο 320-300 π.Χ. Καθώς η αυξανόμενη σημασία του νέου διοικητικού και οικονομικού κέντρου έγινε έντονα αισθητή, ένα μέρος του πληθυσμού της Παλαίπαφου πρέπει να μετανάστευση ή να μεταφέρθηκε εκεί. Η αρχή της Ελληνιστικής περιόδου με την μεταφορά του τοπικού κέντρου σε νέα τοποθεσία σήμαινε μια σημαντική αλλαγή του ρόλου της Παλαίπαφου: από πρωτεύουσα της νοτιο-δυτικής Κύπρου σε πόλη ιερό. Οι κάτοικοι, που παρέμειναν στον μικρότερο τώρα οικισμό, έπρεπε να επανακατευθύνουν τη ζωή τους σ' αυτόν τον καινούργιο ρόλο. Γραπτές μαρτυρίες για αυτή την εξέλιξη είναι σχεδόν ανύπαρκτες, αλλά η μετάβαση από την Υστερο-Κλασική στην Πρώιμη Ελληνιστική Παλαίπαφο μπορεί να αποκατασταθεί από την γη. αντανακλάται καθαρά στις αρχαιολογικές μαρτυρίες.